OWCZAREK SZETLANDZKI

Wróć

Owczarek szetlandzki

Owczarek szetlandzki to średnio-małej wielkości pies, pełen wdzięku i delikatności. Owczarek szetlandzki ma piękną, długą sierść z obfitą grzywą wokół szyi i na torsie oraz bujnymi piórami (dłuższy włos) na nogach i ogonie. Szata owczarków może być różnej maści, wzorów i ich połączeń. Dorosłe psy mają około 37 cm, suki zaś około 35,5 cm. Waga dorosłych waha się od 6 do 12 kg.

Charakter rasy owczarek szetlandzki

Owczarek szetlandzki (sheltie) to pies żywiołowy, o pogodnym usposobieniu i przyjaznym charakterze. Lubi, żeby się nim zajmować, domaga się od właściciela pieszczot i zainteresowania. Mocno przywiązuje się do rodziny i chce mieć wszystkich na oku. Jako zwierzak wrażliwy na nastroje panujące w otoczeniu, owczarek szetlandzki nie nadaje się do domów, w których panuje hałas i zamieszanie. Typowa dla rasy jest pewna nieufność okazywana w kontaktach z obcymi ludźmi, ale nie powinna się ona przekształcać w lękliwość. Wesoły owczarek szetlandzki świetnie dogaduje się z dziećmi. Łagodny i tolerancyjny jest doskonałym towarzyszem starszych pociech, które z powodzeniem mogą z nim ćwiczyć pod okiem dorosłych. Jeśli w domu są kilkulatki, należy pilnować, aby nadmiernie nie niepokoiły zwierzaka, bo jak większość małych psów nie lubi niedelikatnego traktowania. Czujny i ciekawski pies tej rasy jest dobrym stróżem, ale często zbyt hałaśliwym. Jeśli od szczeniaka nie zadbamy o prawidłowe wychowanie pupila, może skutecznie uprzykrzyć życie domownikom i sąsiadom. Owczarek szetlandzki (sheltie) nie wdaje się w bójki z innymi psami, ale chętnie asystuje przy każdej awanturze. Może mieszkać z innymi czworonogami i bez problemu zaakceptuje też małe zwierzęta domowe. Przedstawiciel tej rasy łatwo dostosuje się do każdych warunków. Dobrze czuje się zarówno w domu z ogrodem (nie nadaje się jednak do trzymania w kojcu), jak i w małym mieszkaniu, jeśli zapewnimy mu zajęcie i odpowiednią ilość ruchu – owczarek szetlandzki jest prawdziwym wulkanem energii. Niewybiegany i znudzony może psocić w domu i niszczyć rzeczy. Codzienne zabawy z pobratymcami, ćwiczenia z posłuszeństwa czy zabawa ulubioną piłką to konieczność, aby był szczęśliwy i zrównoważony.

Umiejętności

Przodkowie sheltie pilnowali wiejskich zagród. Obecnie to przede wszystkim psy do towarzystwa. Doskonale sprawdzają się w psich sportach: agility, obedience, flyballu czy tańcu z psem, z powodzeniem startują też w konkursach pasienia. Niektórzy przedstawiciele rasy nadają się do dogoterapii – odwiedzają pacjentów szpitali i osoby przebywające w domach opieki.

Szkolenie i wychowanie

Owczarki szetlandzkie uczą się chętnie i szybko – najlepiej podczas zabawy. Są bardzo ambitne, dlatego często robią więcej, niż się od nich wymaga. Jeśli dodamy do tego konsekwencję i cierpliwość przewodnika, to w stosunkowo krótkim czasie można osiągnąć z nimi niezłe wyniki szkoleniowe i sportowe. Trudno na to liczyć w wypadku stosowania metod siłowych, bo zamkną się w sobie, staną się lękliwe lub nerwowe. Sheltie są też bardzo wrażliwe na podniesiony głos – z reguły wystarcza on za reprymendę. Szczenięta rasy owczarek szetlandzki wymagają serdecznego, ale konsekwentnego traktowania. Trzeba zabierać je w obce miejsca, zapewnić socjalizację z ludźmi, innymi zwierzętami i różnymi zjawiskami. Przydadzą się też zajęcia w psim przedszkolu.

Zdrowie rasy owczarek szetlandzki

Owczarki szetlandzkie to rasa długowieczna, dość odporna na choroby i warunki atmosferyczne. Doskonale czują się zimą, bardzo lubią śnieg i nie marzną. Ich dwuwarstwowa, gruba szata nie przemaka na deszczu, co jednak nie oznacza, że psa tej rasy można trzymać cały czas na dworze. Długi, gęsty włos latem chroni psa przed przegrzaniem, dlatego owczarek szetlandzki dobrze znosi upały, choć woli niższe temperatury. Sheltie – podobnie jak owczarki szkockie, z którymi są spokrewnione – mają skłonności do kilku schorzeń typowych dla rasy. Dotyczy to przede wszystkim genetycznych chorób oczu: anomalii oka collie (CEA), która polega na niedorozwoju naczyniówki; postępującego zaniku siatkówki (PRA); dystrofii rogówki (CD) i katarakty. Sporadycznie może się zdarzyć dysplazja stawów biodrowych i łokciowych, a także choroby nerek. Czasami u młodych psów występuje aseptyczna martwica głowy kości udowej. Z rzadka może się przytrafić przetrwały prawy łuk aorty, choroba nosa collie (uczulenie na słońce), która objawia się odbarwieniami i zmianami skórnymi w okolicach nosa i warg, czy dermatomiosis – choroba genetyczna powodująca zmiany skórne na głowie i trwałe wyłysienia oraz zaburzająca pracę wielu narządów wewnętrznych. Starsze psy rasy owczarek szetlandzki mogą cierpieć z powodu zmian zwyrodnieniowych stawów i kręgosłupa. Owczarki szetlandzkie należą do grupy ras, u których występuje zmodyfikowany gen MDR, co sprawia, że są one wrażliwe na działanie niektórych leków czy środków przeciwko pasożytom.

Żywienie

Owczarek szetlandzki ma skłonności do tycia, dlatego mniej aktywnym przedstawicielom rasy nie powinno się podawać pokarmów o wysokiej zawartości białka i tłuszczu, bo szybko przybiorą na wadze. Można stosować gotowe karmy dla małych ras – najlepiej długowłosych – lub samodzielnie przygotowywać posiłki uzupełnione o preparaty wapniowo-witaminowe i mineralne. Dzienną porcję najlepiej podzielić na kilka mniejszych. Szczenięta w okresie intensywnego wzrostu i wymiany zębów (do szóstego miesiąca życia) potrzebują większych dawek wapnia, co z kolei może prowadzić do nadmiernego usztywnienia chrząstki usznej (stojące uszy są wadą). Najlepiej więc nie stosować preparatów na własną rękę, lecz skonsultować się z doświadczonym hodowcą lub lekarzem weterynarii. Młodym i dorosłym psom można okresowo podawać poprawiające stan włosów i skóry specyfiki z dodatkiem biotyny, alg morskich czy nienasyconych kwasów tłuszczowych.

Pielęgnacja

Owczarek szetlandzki z reguły linieje dwa razy w roku: na wiosnę, gdy gubi podszerstek, i jesienią, kiedy wymienia włos okrywowy. Wypadanie podszerstka nie jest tak uciążliwe, jak mogłoby się wydawać – wychodzi on małymi kępkami, które dość łatwo dają się wyczesać, bez problemu też można je zebrać z podłogi. Utrata włosa okrywowego jest nieco bardziej dokuczliwa, ale łatwo się go sprząta – jest dość miękki, więc nie wbija się w dywany czy ubrania. Szczenięca sierść jest bardzo miękka i puszysta, dlatego ma spore tendencje do kołtunienia się (u dorosłych psów dzieje się to rzadziej), zwłaszcza w okolicach uszu, pachwin, ogona i portek. Kołtunów nie wycinamy, tylko rozdzielamy palcami i delikatnie wyczesujemy (można zastosować specjalne preparaty, które to ułatwią). Maluchy należy dość często szczotkować również po to, aby przyzwyczaić je do tej czynności. Właściwą strukturę szaty sheltie osiąga w wieku trzech, czterech lat. Dorosłego psa zwykle wystarczy wyczesać raz na tydzień lub dwa tygodnie (zbyt częste czesanie może spowodować nadmierną utratę włosa), uprzednio spryskując sierść odżywką mocno rozcieńczoną wodą. Z reguły używa się zwykłych szczotek z metalowymi drucikami, pudlówek (do rozczesywania zbitego włosa) i szczotek z włosia, dzięki którym nadamy szacie puszystości. Pies tej rasy nie wymaga częstego kąpania. Jego włos jest prosty i śliski, dlatego dość łatwo sam się oczyszcza z błota i kurzu. Do kąpieli stosujemy delikatne szampony dla psów długowłosych i odżywki dla włosa długiego i szorstkiego, które po kilku minutach spłukujemy. Można także użyć kosmetyków niewymagających spłukiwania, ale wówczas nie powinny one natłuszczać sierści, lecz sprawiać, że stanie się śliska i puszysta. Po kąpieli przeczesujemy włos pupila szczotką i suszymy suszarką ustawioną na średnią temperaturę. Latem możemy mu pozwolić wyschnąć w ruchu (zwierzak nie powinien leżeć, bo sierść się pogniecie i trudno ją będzie doprowadzić do porządku). Na kilka dni przed wystawą sheltie powinno się wykąpać (przy użyciu tych samych kosmetyków co w wypadku zwykłej pielęgnacji) lub jedynie odświeżyć włos za pomocą suchych kosmetyków, jeśli pies jest w trakcie linienia. Potrzebna będzie także lekka korekta sierści na końcach uszu, aby nie sprawiała wrażenia potarganej. Stopom nadaje się owalny kształt i wyrównuje się końce piór na przednich i tylnych kończynach. Owczarka szetlandzkiego prezentujemy na ringówce w neutralnym lub kontrastowym kolorze.

Ciekawostki